"من درونی" همواره چیزی از افراد دیگر یا موقعیت ها میخواهد، همواره برنامه ای پنهان ، حسی از هنوز کافی نبودن و عدم کفایت و خلایی که باید پر شود، وجود دارد . "من درونی "برای دستیابی به آنچه میخواهد از مردم و موقعیت ها استفاده می کند و حتی زمانی که موفق میشود هم مدت طولانی ای راضی نمی ماند. اغلب موانعی بر سر راهش ایجاد شده و بخش اعظم ان مربوط به شکاف بین "من میخواهم" و "آنچه هست" میباشد که تبدیل به منبع دائم نیتی و خشم میشود. احساس بنیادینی که تمام فعالیت های من درونی را هدایت می کند ترس است . ترس از مهم نبودن ، موجودیت نداشتن و تمام فعالیت های ان در اصل برای ازمیان برداشتن این ترس طراحی شده است اما بیشترین کاری که قادر به انجام آن است سرپوش گذاشتن روی این ترس با ایجاد رابطه ای صمیمانه ، دارایی جدید یا پیروزی در این یا آن مورد است.
توهم هرگز شما را خشنود نخواهد کرد تنها حقیقت این است که شما چه کسی هستید موجب رهایی تان خواهد شد.
چرا ترس؟زیرا من درونی به وسیله همذات پنداری با شکل به ظهور میرشد. و در باطن میداند هیچ شکلی پایدار نیست و تمام انها گذرا هستند بنابراین همواره احساسی از ناامنی در اطراف ان وجود دارد حتی اگر ظاهر مطمئنی داشته باشد.
ارامش درونی زمانی ایجاد میشود که حالت های ناپایدار را بپذیریم زیرا شناخت ناپایداری تمام اشکال موجب می شود تا ان بعد بی شکل درونمان که فراتر از مرگ است را دریابیم.
درباره این سایت